Det heile starta med ein drøm som etterkvart begynte å bli virkelig. Det har endelig gått opp for meg at det ikkje er lenge igjen til den endelige finala i Miss Universe Norway 2013. Det har vert ein utrulig reise der eg har lært mykje om meg sjølv og vist kva eg kan få til.

Fram til no har alle jentene vert på salgs, intervju og blogg kurs med Athina Brox, ein av fjorårets finalistar og Knut Yrvin, som blandt anna har vert med på Norske Talenter. Vi har hatt ein rekke fotoshoots med forskjellige fotografar. Og eg har vert så heldig å kunne hatt eit samarbeid med Edmond Yang, Piper Canphoto, Ketil Sætnan, Michael Sandøy, Per Eide, Raymond Lakshol fram til no.

Men eg har også vert så heldig å ha komt i kontakt med eit par andre fotografar som er villige til å ha eit kreativt samarbeid med meg etter konkurransen er over! Så denne epoken i livet mitt endar nok ikkje heilt enda, det starta med Miss Universe Norway, men denne bransjen har blitt ein del av livet mitt, og enda viktigare, ein del av meg.

Konkurransen har hjelpt meg å forme meg til ein person som eg likar å sjå i speilet. Den har gitt meg sjølvtillit, nye erfaringar og ikkje minst nye vennar. Og det er noko som aldri kjem til å forandre seg uansett utfallet på finalen.

Før Miss Universe Norway så levde eg eit middelmådig og småkjedelig liv som eg ikkje viste kordan eg skulle komme meg ut av. Kvardagen handla kun om jobb, mat og søvn. KVAAAR DAG, og eg var så lei eg hadde lyst til å skrike. Eg følte at eg aldri kom til å komme meg ut av dette A4 livet. Heilt til eg blei kjent med Marie Molo Peter som introduserte meg til Miss Universe Norway og bad meg om å bli med. Dette var min sjanse, og eg tok den. 

I dag består kvardagen min mykje av telefonar, e-postar og reising rundt omkring i landet. Hovudet svirrar av nye idear og spontane utbrudd. Men eg elskar det, eg får ein følelse av at energien og tida mi blir brukt til noko nyttig og berikande. Oppmerksomheita, responsen og støtta frå nærmiljøet, vennar og familie har vert overveldande, og eg kunne virkelig ikkje ha gjort dette uten å vite at dei er glade i meg og støttar meg i alt eg gjer. Eg er så utrulig takknemlig, og føler meg heldig for å berre vere meg sjølv. 

Tidligare har eg reklamert i Vikebladet og Herøynytt for det fantastiske utdanningstilbodet innen kokkeyrket som eg sjølv er involvert i, og som er storfornøyd med. Nemlig å vere halve læretida ombord ein båt og den andre halvdelen på eit hotell i Sogn og Fjordane. Dette gjor eg for å gjere ungdommar innen dette faget oppmerksom på denne utdanningsforma og for å søke. 

Ein av mine hjertesaker har vert å hjelpe til i Fritidsklubben, gjennom reklame i Vestlandsnytt og å faktisk vere der på fredagskveldane. Dei gjer ein utrulig fin innsats for å skape eit trygt, hyggelig og ikkje minst RUSFRITT miljø rundt ungdommane. Og eg håpar at antallet oppmøtte kjem til å øke enda meir. 

Ein annen hjertesak eg har engasjert meg i er ''Nourish the children''. Eg har blitt medlem av ei gruppe mennesker som gir ein del av sin tid, goder og lønninger til fattige områder i Afrika. Der heile landsbyar blir hjelpt med skulegang, mat og reint drikkevatn. 

Eg kom inn i konkurransen med eit klart budskap, eg vil gjere ein innsats for nærområdet mitt og vere eit godt forbilde, avskaffe janteloven og inspirere ungdommar til å følgje drøymane sine og finne sin eigen vei.

I dag var min siste personlige eksamen i forbindelse med konkurransen, nemlig å holde eit inspirasjonsforedrag for 10. klasse på Vartdal Ungdomsskule! Eg var nok litt nervøs i begynnelsen, men nervane roa seg etterkvart og eg fikk fram budskapet mitt. Nemlig å drite i jantelova og tørre å drøyme stort! Eg snakka rett i frå hjertet mitt, og eg trur eg tente nokon gnistar i løpet av den skuletimen. Etter den skuletimen er eg er fylt av glede for å endelig kunne nå eit av mine ambisjonar, nemlig å personlig inspirere nokon til å følgje drøymane sine. Det fins få gleder som er større enn å kunne påvirke nokon sitt liv mot det positive, og det har eg gjort i dag.

Har vert ein veldig spennande veke, og nå er eg snart klar for finala. Men ikkje før eg har gjort det eg har lovt nærsamfunnet mitt og oppfylt eit av mine ambisjoner. Nemlig å halde eit inspirasjonsforedrag for dei unge og lovande. Og på fredag er den første dagen! Gler meg så inderlig. Håper på stort oppmøte, spesielt nå når eg har reklamert for det i Vestlandsnytt.

KOMKOMKOM jente og guta! :D det blir show-walk , sminke og poseringskurs for dei som vil det. Og resten av kvelden skal vi berre kose oss med spel, fotball og mykje anna gøy. Så spre ordet vidare, ta med venner og godt humør, så skal vi få det kjempe kjekt ilag!

I kveld har eg då vert saman med Melissa Nerland på fritidsklubben i Fosnavåg. Fritidsklubben er eit samlingspunkt for unge jenter og gutar som kan komme og sosialisere seg i sunne og trygge miljø. På denne klubben så kan ein gjerne spele spel, sparke fotball og diverse andre aktivitetar saman med gode vennar. Og ofte er der ulike temakveldar med som quiz, spooky night, LAN osv. for å lage fredagskveldane litt artige for ungdommen.

Eg tykjer at dette er eit flott arrangement her i Fosnavågen, det er viktig å halde ved like og støtte slike klubbar for å gi dei unge eit fint alternativ til ein fredagskveld som kanskje berre hadde gått til å vere heime aleine uten nokon å vere saman med. Medan her er det eit alkoholfritt og likevel sosial plass å vere.

I kveld var det litt dårlig oppmøte, men eg håpar at eg kan hjelpe litt til med å snu dette og gjere folk oppmerksomme på denne klubben og rett og slett ha det gøy saman med andre ein vanligvis kanskje ikkje hadde tatt kontakt med til vanlig og lære noko av kvarandre. 

Den siste veka har eg hatt mykje på agendaen og dagane har vert langt ifrå kjedelige. Eg har vert så heldig å komme i kontakt med fleire fotografar som har vert villige til å bruke litt av tida si til å ha forskjellige fotoshoots med meg. Eg har lært så utrulig mykje og ikkje minst følt framgong i konkurransen.

Fotograf: Piper Canphoto i Oslo

Har også vert på mange dagsturar rundt omkring i og utanfor Oslo den veka eg var der. Asker, Lysaker og Sofiaparken er nokre nevneverdige plassar med ein viss sjarm. Men den vakraste plassen var på Tjøme ved verdens ende litt utanfor Tønsberg. For ein nydelig og inspirerande plass! Til alle som ikkje har besøkt verdens ende burde virkelig ta seg ein tur, det er virkelig ein av Norges skattar. 

22. Juli er ein dag alle huskar. Norge blei fråstjelt 77 liv av ein grusom mann. Ein av dei var min barndomsvenn Guro Vartdal Håvoll frå Vartdal.

Vartdal er ei lita bygd som er veldig knytta til kvarandre. Eg og Guro gjekk på barnehagen ilag og blei fort gode vennar, men etter eg flytta frå Vartdal då eg var 6 år så mista eg ein del kontakt med vartdalsgjengen. Eit par år seinare begynte eg å ta meir kontakt med dei igjen, vi alle hadde forandra oss og utvikla forskjellige interesser. Guro var veldig glad og engasjert i politikken, og var kanskje den som hadde utvikla seg raskast mentalt. Vi andre forstod ikkje heilt denne interessen og var ikkje heilt på samme bølgjelengde, og kansje ikkje så støttande i det ho gjorde. Men vi var medlem i vartdalsgjengen og var glade i kvarandre. 

Eg hugsar alt frå den dagen, følelsane mine, panikken og kaoset. Mamma hadde ringt meg tidlig på dagen for å sei til meg at systra mi og pappa ikkje burde fare til Oslo pga bombingane. Eg fekk litt sjokk av denne nyheita så eg bestemte meg for å følgje med på radioen kva som hadde skjedd. Så høyrte eg om skytedramaet på Utøya, Arbeidarpartiet's sommarleir, der Guro skulle vere. Eg må innrømme at eg i begynnelsen ikkje skjønte nokon ting, dette skjer ikkje i Noreg, det skal ikkje vere mulig. Eg gjekk inn for å få meir informasjon på facebook og nyheitene. Men ingen viste noko meir enn det vi alle viste, minst 9 personar drept og fleire skadde. Eg tenkte for meg sjølv at dette talet kan ikkje stemme om vitna sei at ein person skyter villt på ein sommarleir, talet må vere høgare og vi har enda ikkje høyrt noko frå Guro. Panikken stiger og alle jentene ringer til kvarandre etter informasjon og støtte. Vi held kontakta gjennom facebook longt på natta og får sjokkbeskjeden kl 4 om natta, OVER 80 DREPTE! Eg brast i gråt og ringte mamma, ho prøvar å trøste men det hjelp lite. Denne magefølelsen har eg hatt ein gong før, og eg kjenner den igjen frå 12 April 2007 då Bourbon Dolphin forliste utanfor Shetland. Følelsen av å henge seg fast ved ein syltynn tråd av falskt håp, kvalme og sinne. 

Tidlig neste dagen samlast jentegjengen for å støtte kvarandre, det einaste som betydde noko var å vere samla. Vi gråt, mimra om gode tider, fylte med på nyheitene og klamra oss fast til telefonen. Det kom lite nytt, vi var våkne heile natta og utslitte. Eg trur vi alle egentlig hadde skjønt kva situasjonen var, men ville ikkje sjå realiteten heilt enda.

Eit par dagar seinare kom beskjeden om at ho hadde blitt drept, eg viste det egentlig. Men å få det bekrefta var uansett forferdelig. 

Ved begravelsen til Guro møtte eg og vartdalsgjengen kjæresten hennar for første gong. Han skreiv ei bok om deira kjærligheit ved namn 21. Juli - en kjærlighetshistorie. Det er ei nydelig bok om deira korte tid saman og om tankane til Kristoffer. Det tok ei stund før eg leste boka, eg turte rett og slett ikkje. Men eg er glad eg gjorde det, det vekte så mange fine minner frå barndommen, latteren, gleden og smilet hennar. Og eg er glad for at ho fekk oppleve kjærleiken i sitt korte men betydningsfulle liv. 

I seinare tid har eg tenkt og reflektert MYKJE over dette. Livet går vidare, og eg lærte mykje om meg sjølv av Guro. Eg beundrar engasjementet ho hadde for politikken og heimekommuna. Ho jobba hardt og gjorde ein forskjell, og hadde ho levd lenger så er eg sikker på at ho hadde fortsett med dette og blitt til noko stort ein dag. Eg er ikkje heilt der enda, men eg skal jobbe med å verte ein beundringsverdig person som kan gjere ein forskjell ein dag, men på min egen måte. 

Ein del folk er vell litt nysgjerrige og intressert i kva livet på sjøen har å by på og kordan ein kan begynne å jobbe på sjø. Så no skal eg fortelle det eg gjorde og mine opplevingar på båten Island Constructor.

Frå rundt 10. klasse hadde eg bestemt meg for å bli stuert eller første kokk på plattform eller båt. Eg fullførte skulen og begynte læretida mi på Alexandra hotell i Loen. I det læreprogrammet eg tar så jobbar ein halve praksistida si på eit hotell og resten på Constructor. Men før eg kunne komme ombord så måtte eg ta to kurs som heiter IMO 60 og Helivelt, noko som er minstekravet for å jobbe på ein båt. På IMO 60 kurset lærte eg ein del teori om røykdykking, førstehjelp og HMS (Helse, miljø og sikkerheit), og fekk praktisere dette. Men det mest spennande og gøyaste var helivelten. Der simulerte dei eit helikopter som må nødlande på sjøen, og viste oss kordan vi må komme oss ut. Vi fekk prøve redningsdraktene og alt mulig spennande utstyr! Eg storkoste meg, men var utrulig sliten etter kurset som eg tok ved Nosefo i Bergen.

Første gangen eg kom ombord båten var eg ganske nervøs. Det var mange nye folk og mykje å sette seg inn i. Men eg vart teken inn i gjengen med opne armar, og eg elskar jobben min. Eg grur meg allerede til siste turen min i September, og håpar at eg seinare kan få jobbe med denne fantastiske gjengen.